Γυρίζω το αντικλείδι απ’ τη μια, κενό ! Γυρίζω κι απ’ την άλλη, κενό και πάλι ! Βγάζω κι άλλο κλειδί απ’ την αρμαθιά να συνεχίσω τις προσπάθειες… Χιλιάδες είναι ατέρμονες οι κύκλοι, ώσπου πονούν καρπός και δάκτυλα, μουδιάζουν απ’ τα πολλά στριφογυρίσματα των ατελέσφορων προσπαθειών. Απέλπιδες συνεχίζονται οι περιστροφικές κινήσεις αναζητώντας τα όρια να ξεκλειδώσει το όνειρο, μα η άκρη ακόμα δεν ευρέθη. Αυτή η πόρτα κουρασμένη, απ’ τους αιώνες να ‘ναι σφραγιστή, ανεμόδαρτη μα ακόμα ανθεκτική βαριά, αρχοντική, νταμπλαδωτή, καλόμορφη, λες και πλασμένη από χέρι αρχιτεχνίτη μάστορα ξυλουργού εποχής, επτασφράγιστη σαν σε παραμύθι παραμένει, με κλειδαριά ασφαλείας μυστική, που κι αν ποτέ κλειδί ‘χε που την άνοιξε, φαίνεται δε ματάγινε από τότε αντικλείδι… Σοφοκλής Κουρτίδης