Αν μπορούσε να μ’ ακούσει, θα μιλούσα, θα ‘λεγα για τη χαμένη τη μέρα που ‘λαχε να αργήσει για τη διόλου τυχαία έλξη, το ταίριασμα, το τράβηγμα τη συμφωνία που κάνει τα λόγια λίγα, περιττά μα κρυστάλλινη επιστρέφει την ηχώ τους με το ευάλωτο εκείνο ηχηρό χαμόγελο και τη δύναμη που κρύβουν τα χρώματα το γαλάζιο, το κυανό και το βαθύ το μπλε Για την εκκωφαντική σιωπή που άγχος μοιράζει σα διαρρέουν μηνύματα από σύμπαντα απόκρυφα για τις παράξενες αναλαμπές, τις σπίθες για το φως του φεγγαριού που άλλοτε αργεί να ανατείλει κι άλλοτε ξεπετάγεται φλεγόμενο στην άκρη του ορίζοντα για τη νοιάξη γρήγορα να ξεχαστούν τα περιττά, τα φλύαρα για το πόσο περίπλοκοι φαντάζουνε οι δρόμοι οι μόνιμα αποκλίνοντες, για τη βαλίτσα που ΄ν μισή γεμάτη, πάντα ανέτοιμη για το χρόνο που σα περνά από ‘μπρός σκωπτικά μας χαιρετά βγάζοντας το φαρδύ του καπέλο για τ’ ανείπωτα επίθετα που τις σκέψεις μας ορίζουν για τις σειρήνες που σταματήσαν το τραγούδι. για μια γλυκιά ανάμνηση που φυλάω καλά κρυμμένη στα βάθη της ψυχής μου… Σοφοκλής Κουρτίδης