Έτσι ο χρόνος σαν περνά κι ο γρίφος παραμένει, θα ‘ρθει μια ώρα – δε θα ‘ρθεί ; Τόσο πολύ που θέλω ; Συνωμοσία θαν’ αναίμακτη που ένοχο με ΄χει κάνει διαρκώς η αναζήτηση τρόπο για να 'βρω να κοντέψω, ν’ αγγίξω απαλά, ανεπαίσθητα να μη το αντιληφθείς, ένα -έστω μικρό- ακροκλώναρο απ’ της σκέψης σου το δέντρο. Έτσι θαρρώ θα μου ‘φτανε…! Μετά, μισό ένοχος μισό αθώος, θα στείψω -δήθεν κατά λάθος-, μόνιμα από εμπρός περαστικός, μια φρέσκια φλουδίτσα μανταρίνι κάτω απ’ τα δυο σου μάτια. Να ξαφνιαστείς, να ταραχτείς γλυκά να μου θυμώσεις σα σφίγγεις απ' το τσούξιμο τα ματοτσίνορα σου... Αυτή θαν' μια γλυκιά τιμωρία για τις μικρές, αθώες, δικές σου ενοχές. Σοφοκλής Κουρτίδης