Ανάμεσα νύχτας κι αυγής σφηνωμένη βρήκα την άωρη ώρα. Ασεβής ευθυμία πουλιών με ξύπνησε νωρίς και βγήκα στων σκοταδιών την άμπωτη. Το μπαλκόνι μου ήσυχα λάμνει στ' αβαθή χρώματα. Ονειρεύονται ακόμα οι κήποι ερχομό αγνώστου ανθέων. Αργά ξεδιπλώνεται ο περιβόητος ορίζοντας σα φθηνή κορδέλα μέτρου. Με λήθη μοιάζει η θάλασσα: μας ξέχασαν. Με λήθη μοιάζει το άπειρο. Άπειρος λήθη. Ένα καΐκι ξεκουρδίζεται στο βάθος, το παίρν' απόσταση και παίζει. Μουρμουριστά των χρωμάτων η στάθμη ανεβαίνει. Με βήμα περιπάτου πλησιάζουνε τα σχήματα. Ξυπνάει ένα λευκό κουπί, φτεροκοπάει μια στέγη, ένα παραθυρόφυλλο σπαρτάρισε. Έντρομο αφυπνίζεται κάποιο καμπαναριό, ένοχο: η πίστη πρέπει να ξυπνάει πρώτη. Πρώτη απ' όλα. Με βήμα περιπάτου πλησιάζουνε τα σχήματα. Διαγράφονται κλειστές οι πόρτες και τα όρια πεισμώνουν. Σ' ενάργεια βγήκαν τα βουνά και σε γυρίζουν πίσω. Και συ προσδοκία πού πας; Έχουν ξυπνήσει από ώρα οι αρνήσεις. Κι εγώ, εγώ που είμαι και ονομάζομαι προχωρημένη ώρα, τι γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις; Μερικά σχόλια : Αυτή την εικόνα που βλέπει μπροστά της η μεγάλη ποιήτρια που περιγράφει με την ξέχωρη δικιά της πέννα, σα να ‘χα αποκτήσει δυνάμεις υπερφυσικές, κάνω με θράσος τη σκέψη να τολμήσω να τη ζωγραφίσω: Για να δούμε λοιπόν τι μου βγαίνει : Θα ‘ναι ΄να κάδρο να μοιάζει σαν τοπίο φθινοπωρινού πρωινού με ορίζοντα «περιβόητο» που μόλις χάραξε. Θα ‘χει λίγο από μπλε του ουρανού και λευκό-σιελ ήσυχης θάλασσας. Θα ‘χει δέντρο -το μοναδικό- στη μέση που θα 'χει πολλά κλαδιά. Πουλιά με «ασεβή ευθυμία» θα γυρνούν πεταρίζοντας γύρω γύρω, ψάχνοντας καλό σημείο να βρουν να φωλιάσουν. Θα ΄ναι το δέντρο εμπρός σε ήρεμη θάλασσα κοντά, τόσο που στο νερό όλα θα καθρεπτίζονται και δυο φορές θα φαίνονται. Θα ‘χει κι ώχρα πολύ, σε μια γωνιά. Θα ‘ναι ο δρόμος ο χωμάτινος που ‘χει στη μέση χαλασιές και βγάζει πέρα μακριά, εκεί που ο αχνός ορίζοντας την ήρεμη θάλασσα αγγίζει. Και λίγα λουλούδια πλάι, του φθινοπώρου κυκλάμινα και κρινάκια, από δαύτα που ‘χουν χρώμα μωβ και ροζ. Δεν θα ‘χει άλλα.. Για χρώματα τέμπερες νερού θα επιλέξω να ‘χουν διάφανο φως σαν «στων σκοταδιών την άμπωτη» και «χρώματα αβαθή» να αποδίδουν χάραμα γλυκό, σαν φθινοπώρου… Μόλις τελειώσω, θα κάτσω στην άκρη να καμαρώσω, ότι κι αν αποτέλεσμα βγει! Θα βάλω να πιώ κρασί κόκκινο, απ 'το δικό μου το «ότι βγήκε», το ποτήρι στην υγειά της τελετουργικά θα σηκώσω και ευχή με μιαν αναπνοή θα ψιθυρίσω : - Κική Δημουλά, δίνε κι άλλα χρώματα σαν αυτά τα αβαθή, τα μουρμουριστά, να μη τολμούν καθόλου να ξυπνούν αρνήσεις……. Σοφοκλής Κουρτίδης