Γεμόφεγγο, ολόγιομο και σιωπηλό φεγγάρι, με φως με έλουσες σήμερα κι αναστάτωση μ' έφερες μεγάλη... Άκου τι θα σου πω λοιπόν εγώ για τη σιωπή, αυτό το μοναδικό πανάκριβο σοφό φίλο ! Για τον κρυφό αυτό θησαυρό μας, πολλά έχω να σου μαρτυρήσω.. Λοιπόν , σιωπή, σα χάνεσαι στου χρόνου την αδυσώπητη δίνη, όπου λόγος ξοδεύεται πολύς μα λέξεις λίγες μένουν, ή σαν περισσεύουνε άλλοτε οι λέξεις μα λέξη όταν πρέπει δεν βρίσκεις καν να πεις, σαν Σειρήνες γύρω σου ύμνους σ' αργαλειούς περίτεχνους υφαίνουν κι ανόητος ακούγοντας τες κοντεύεις να γενείς (αν ήδη δε γένηκες), όταν λύπης κραυγές σαν από διψασμένο δέντρο τρυπούν τ’ αυτιά σου, κι άρνησης ρίμες υπομένοντας, πικρά χαμογελάς. Σιωπή, όταν σκιρτά η καρδιά και το σώμα σου ρίγη γεμίζει, σαν κλέφτης γίνεται η ματιά και μες στο φόβο δειλά κατηφορίζει. Σιωπή, το μεγαλείο σου.... Βάστα γερά, τα όνειρα μη σβήνουν.. Σιωπή, να ξέρεις πιο έμπιστος από 'σένα φίλος δεν έχει ματαγίνει... Σοφοκλής Κουρτίδης