Μ’ ένα ξομολόγημα θ’ ανοίξει της Πανδώρας το κουτί φέρνοντας παραλήρημα, παρεκτροπές κι άμετρο συνέπεια. Αλόγιστες που ν’ οι πεθυμιές ανάρμοστα τρέπουν τα ήθη κι ένοχες κάνουν ευθύς τις πιο όμορφες ώρες της νύχτας σα πέφτει ασημένια σκιά στους γκρίζους πάνω τοίχους . Διάχυτη απλώνεται μετά του πρωινού ομίχλη και ηχεί βαριά σιωπή σα προσταγή παλιού δασκάλου σ’ ανεπίδεκτο μάθησης παιδί πού ΄κανε χρόνια εξ δημοτικό γυμνάσιο άλλα έξη κι ακόμα τα γράμματα δεν παίρνει. Κι εκεί, στου άβατου λόφου την ανεμόδαρτη κορφή γυμνή στην αυτοεξορία της φαντάζει ακόμη, για δε την, περήφανη, απαστράπτουσα, μεσ’ σε πορφυρό μανδύα αγέρωχη, όπως πάντα ήτανε, η Ηγερία. Σοφοκλής Κουρτίδης