Ακούω κρυφά λέξεις που παίρνουν τα πουλιά, τα πετροσπουργίτια, οι καλογιάννοι και τα θαλασσοπούλια. Αφουγκράζομαι τις τρίλιες τις γλυκιές, τα τιτιβίσματά τους καθώς ψιθυριστά μεταξύ τους τις λέξεις αυτές μοιράζονται, στα ανάλαφρα μπρος του περβαζιού φτερουγίσματά τους. Λέξεις που ‘χουν ανοίξεων χρώματα γαλάζιο-ροζ, κόκκινο, κίτρινο, βιολετί, και δροσερή σαν της απέραντης θάλασσας αύρα, καθώς ψάχνουν να βρουν προορισμό, δικιά τους απόκρυφη κι άγνωρη Ιθάκη. Κάπου στην άκρη εκεί, ήσυχος στέκομαι μεσ’ στη λευκή σιωπή στις μύτες των ποδιών, μη θορυβήσω και τα πουλιά σκιαχτούν ! Θαρρώ σαν φοβηθούν, μακριά θα φτερουγίσουνε κι οι λέξεις τούτες μυστικές, μαζί τους θα χαθούνε. Τις λέξεις δαύτες των πουλιών κρυφό μου έκαμα κτήμα, συγχώρα μου τ’ απύθμενο μεγάλο τούτο θράσος που τη δική μου εξήγηση και νόημα τις προσδίδω. Μα δικαίωμα δε λεν αναφαίρετο αυτό του αναγνώστη να δίνει όπως ορίζει του η καρδιά, των στίχων ερμηνεία ; Σοφοκλής Κουρτίδης