Με γοργές δρασκελιές κίνησες στο χωμάτινο μονοπάτι που ΄ναι σα ζωγραφιά ανάμεσα στα λιόδεντρα, ακούγοντας χαρούμενα καρδερίνων κελαϊδίσματα και ελαφρύ σφυριχτό τον ήχο δροσερού αέρα που φέρνει λες κι αλμύρα από τη θάλασσα που ‘ν πέρα κάτω, μιαν ανάσα μακριά. Με το θυμάρι και τ’ άλλα τα αγριόχορτα του λόφου να μυρώνουν, σε χαιρετούν, γνωστά σου χρόνια τώρα, τα γέρικα πρέμνα κλίνοντας τις αμολητές τους με πυκνόραγα κέρινα τσαμπιά κι οι ελιές, κι αυτές, σου γνέφουν καμαρωτές, περήφανες, με δόξα αιώνων που απ’ το βάρος των καρπών τους χώμα αγγίζουν και ιστορίες χιλιοειπωμένες ακούραστα σου λένε. Τούτου του ευλογημένου τόπου τα γεννήματα αγγίζεις περπατώντας και κοιτάς εμπρός, αφήνεις τη σκέψη λεύτερη κι η καρδιά σου αγαλλιάζει. Εκεί να περνάς τα καλοκαίρια και να μου το θυμίζεις, μέσ’ απ’ τις γλαφυρές περιγραφές σου και τα βιαστικά εμπνευσμένα σου τετράστιχα όπως χρόνια τώρα κάμεις. Εκεί θα σε ‘χω στη σκέψη μου κι εγώ, και τον τόπο σου αυτό έτσι για πάντα στη μνήμη θα κρατήσω. Όπως τον έπλασα στο νου μες απ’ τις ρίμες σου και τη ζεστή καρδιά σου. Α, και να το ξέρεις …! Θα φροντίσω τον τόπο αυτό ποτέ να μην επισκεφτώ ! Έτσι στη θύμηση θα μείνει όπως συ τον έπλασες. Ένα γλυκύτατο παιδικό παραμύθι. Θα μείνει αδιάβατο το δικό σου μονοπάτι….. Σοφοκλής Κουρτίδης