Πέρα - δώθε στο σκοτεινό διάδρομο βηματίζοντας, ξόδιασε το απόγευμα όλο περιμένοντας αγχωμένος, ν’ αρχίσει η παράσταση. Ήτανε μονόπρακτο ζωής. Μια μοναδική σκηνή μέχρι το τέλος, και στο κέντρο ο υποκριτής. Διάλογος με τον αφηγητή-κριτή που ‘ταν ο ίδιος ρόλος. Θα μιλούσε δηλαδή επί σκηνής στον εαυτό του ! Θα τον ρωτούσε και θα του ‘κανε και κριτική. Για όλα αυτά που ‘γίνανε… Θα ‘βγαζε και συμπεράσματα υπό μορφή ρητορικών ερωτήσεων «-μήπως αν, …κι εάν δεν….» και κάποιων υποθετικών συνεπαγωγών. Δύσκολος ο ρόλος, απαιτητικός. Μα επαρκής η προετοιμασία και δεδομένη η υποκριτική δεινότητα. Θα ΄τανε λέει «παράσταση ζωής». Με βραβείο την αποδοχή, επιβεβαίωση, και ίσως επιβράβευση του φιλοθεάμονος κοινού. Και στο τέλος, χειροκρότημα ! Μα δεν προσήλθαν θεατές ! Κι η παράσταση ακυρώθηκε… Μόνος απόμεινε στο σκοτεινό διάδρομο αναλογιζόμενος τι να 'φταιγε, μέχρι το άλλο πρωί. Που χάραζε καινούργια μέρα…. Σοφοκλής Κουρτίδης