Σαν το βλέπω από μακριά, στη θέα του σκιρτά η καρδιά μου, περνώντας το από ‘μπρος, πάντα του απέχω κοντά ‘να μέτρο. Μη το ταράξω σκέφτομαι κι έτσι θ’ αντιληφθεί πόσο θα το ‘θελα πολύ σιμά του να κοντέψω. Μα πάντα ίδια η δρασκελιά, γοργή κι απότομη εμπρός του περνώντας το και στρίβοντας δεξιά προς στη γωνία. Ματιά φευγάτη ρίχνω πάνω του, σα το πεζόβολο το δίχτυ να δω τις λεπτομέρειες, το σχήμα του, τα ίχνη. Κι αυτό κάθε φορά να με θωρεί και μ' άλλο τρόπο : Τη μια νιώθω πως μ’ αγνοεί, την άλλη με προσέχει την τρίτη γλυκά χαμογελά, την τέταρτη δες, πάλι θυμώνει. Αυτό το αστάθμητο, περίεργο, απροσδόκητο είναι που το μυαλό και την καρδιά μου κλέβει, σαν κάθε που εμπρός το συναντώ η θέαση αυτή γλυκά με συνεπαίρνει. Πόσο πολύ το θέλησα την ομορφιά ν' αγγίξω μα το μυαλό διστακτικό πάντα να μ'αποτρέπει. Μα να σήμερα ξεθάρρεψα και το ‘βαλα σκοπό μου, άδικη μην είναι η περασιά, κοντά του σα ζυγώσω Πήρα λοιπόν θέση καλή, παράστημα ολόρθο και δρασκελιά μου έκαμα λιγότερο από μέτρο. Κοντά του σα πλησίασα, αμέριμνα στεκόταν κι έτσι τη βρήκα την στιγμή και τ’ άπλωσα το χέρι. Το άγγιξα ανεπαίσθητα μα θα θυμάμαι αιώνες σαν ένοιωσα πως γέμισε η ψυχή μου από δαύτο. Έκτοτε κάθε πρωί, μπροστά του σα περνάω κατάματα κοιτώντας το γλυκά χαμογελάω. Κι αν στέκει πάλι ακίνητο, κάθε που το κοιτάζω, ξέρω πως κάτι άλλαξε, κι ας μη το μαρτυράει. Ένα μου άγγιγμα απλό, τόσο αθώο και βιαστικό, έδωσε αίσθηση από φως κι άλλαξε τη ζωή μας…. Σοφοκλής Κουρτίδης