Σε στίχους με λεύτερα αποσιωπητικά, σε υπόρρητα κείμενα με ελλιπείς στροφές και σε παράταιρες πολύχρωμες στιχομυθίες με ότι υπαρκτό και ανύπαρκτο, στριμώχνονται γρίφοι και λέξεις. Να ξορκίσουνε πασχίζουν της Κλωθώς τ’ αδράχτι να πάρει, σα σβούρα, τυλιξιές γερές, να γνέψουν νήμα μεταξιού στα γαλάζια όνειρα που υφαίνουν βασανιστικές εναλλαγές. Τούτα τα όνειρα που ξεμυτούν στα καλά των μισο-καθουμένων μέσ’ απ’ τη γκρίζα θλίψη αναλογισμών τύπου «αν ήμουν, ή αν μπορούσα…» κι απλώνονται σε θάλασσες κι ακτές σα χάρτινες βαρκούλες, να αρμενίζουν όπως αυτές που φτιάχναμε τότε παιδιά και σπρώχναμε με δύναμη να φύγουν μακριά. Τούτα τα ανείπωτα νοήματα άρρητης γλώσσας μώλυ γλυκό είναι κι αντίδοτο πικρών διλημμάτων που έχουνε δύναμη πολλή και κρατούνε το κλειδί που ξεκλειδώνει φυλακισμένα όνειρα, σε μέρος ασφαλές, καλά κρυμμένο. Φαίνεται όμως πως το κλειδί δεν κρύβεται σε δάση μακρινά σαν ‘κείνα του παραμυθιού, όπου η Μοίρα όριζε να ν’ της Ζωής παιχνίδια, μα μόνο εκεί που λάθη, φθορά ή ανάγκες φέρνουνε να μένει κλειδωμένο…. Και η Σιωπή φύλακας πιστός βάλθηκε απ’ τη βασίλισσα να το κρατά με ασφάλεια κρυμμένο, μακριά απ’ τις ανίερες συνωμοσίες και τις πλεκτάνες των κάθε λογής φλύαρων και αλόγιστων υπηκόων λόγων. Σοφοκλής Κουρτίδης