Θέλω να γράψω ένα γαλάζιο γράμμα να φυλακίσω λέξεις που ’χω τόσες να πω για μια ζωή που σκόρπισε και ξόδιασε μες σ’ άχυρα και σε μπακίρια ‘ξειδωμένα κι άλλη μια που λαχτάρα είχε να γευτεί ανθόμελο ζεστό κι οκτάσπορο καρβέλι. Μετρώντας μήνες και μήνες, τόσους Αύγουστους πόσοι άξιοι τάχα θύμησης κρατάνε; Μον’ κείνοι, λέω, πού ‘λαμψε τ’ άστρο μου, κι απ’ του το φως μου θάμπωναν τα μάτια σα πρόβαλλε αργά απ’ τη θάλασσα κόκκινο βαθύ τ’ ολόγιομο φεγγάρι. Και πόσο περίσσεψε η ανεξόδιαστη αγάπη σα χάραζα στο διάβα του χρόνου πάνω στου χάρτη πορείες με ΄να σκαρί αλαφρύ φορές πολλές κι άλλες τόσες δίχως έρμα. Μα κάθε που ‘ρχεται η ώρα η καλή τελειώνει η μέρα, νύχτα απλώνει και αίφνης κούραση το νου αλώνει. Τότε είναι που σβήνει το φως στο απέναντι παράθυρο κι ο φοιτητής κοιμάται νωρίς. Σειρά μου τώρα, λέω, γυρνάω το διακόπτη αριστερά, σβήνω και το δικό μου φως ν’ αλλάξω κόσμο.. Συνεχίζω, λέω, πάλι με το πρώτο φως της επόμενης μέρας.. Σοφοκλής Κουρτίδης