Στο άκουσμα του born to run άνοιγα πάντα την ένταση του compact πικαπ «στα όρια». Είχα βάλει τα ηχεία μέσα στο έπιπλο που ήταν και το πικαπ, για να ενοχλώ λιγότερο τους γείτονες (ποτέ δεν τα κατάφερνα..!). Έβαζα το κεφάλι μου μέσα σε αυτό και με την ένταση στα όρια καταστροφής, μεταπηδούσα σε ‘παράλληλο σύμπαν’ που με συνέπαιρνε, με γοήτευε, μου διαμόρφωνε τη ζωή… Ο "the Boss" Bruce Springsteen υπήρξε για τη δικιά μου και για πολλές γενιές μάγος αισθήσεων, αισθημάτων, γητευτής ψυχών και σύμβολο, με τον «δικό του ήχο», τη μοναδική «γρέζα» φωνή του και τα βιρτουόζικα ακόρδα της κιθάρας του. Υπάρχει και θα υπάρχει …! Σε συναυλία του στη Λειψία το ’13, κάπου ανάμεσα στο κανονικό του πρόγραμμα, ο αέρας έριξε στη σκηνή μπροστά του ένα κομμάτι πλαστικό σκιάδι που στην πίσω πλευρά του, ένας fun του ‘στειλε να παίξει «παραγγελιά» το "You never can tell" του Chuck Berry. Ο "the Boss" αποφάσισε να ικανοποιήσει την επιθυμία του fun... Ξεκίνησε με προβλήματα μέχρι να βρει τον τόνο του και να συντονίσει την μπάντα, αλλά σε μια στιγμή «μπήκαν» ! Εκτός ή εντός προγράμματος το κομμάτι και ο "πρόλογος", ακολούθησε το απερίγραπτο… Το live αυτό κομμάτι το βλέπω και κάθε φορά μου αρέσει περισσότερο. Απερίγραπτα επίσης τα solo των πνευστών από τους απόλυτους blues-makers του συγκροτήματός του καθώς και τα συμπληρώματα του πιανίστα. "Boss", we owe you a lot...