Όταν τότε κάθονταν σιγά σιγά ο βαρδάρης κι έφευγε το κρύο το πολύ, έρχονταν μια καθαρή δροσιά, κι η αλμύρα πού 'μενε απ το ράντισμα των μερών που κράτησε, άρχιζε σιγά σιγά να γλυκίζει. Κι έμενε βαθιά η ανάσα να σε χορταίνει τόσο που να σου πονά το στήθος. Κι αυτό το μπλε, ατέλειωτο παντού, ως κάθε άκρη του ματιού σου. Λήψη από το δώμα της οικοδομής Σοφούλη 101, με την τότε KODAC, στο Καραμπουρνάκι το '70,